పొద్దు పొడిచే అరుణోదయాలు, అత్యంత అందమైనవి ఆ ఉషోదయాలు... నా బొక్కి సైకిలుపై ఆ అందాన్ని వీక్షించేందుకు విమానమేదో తోలుతున్నట్లు తొక్కుకుపోతుంటే అనిపిస్తుందీ.. తెల్లవారగనే ప్రకృతి బద్దకంగా ఒళ్ళు విరిచి, తన పిల్లలనందరినీ సూర్యకిరణాల బెత్తంత్తో అదిలించి నిద్ర లేపుతుంటే, తన పక్షి పాపల కిలకిలా రావాలు, మొక్కల లేత ఆకుల అంచుల మీది ముత్యపు కాంతులీనే మంచు బిందువులు, కిరణజన్య సంయోగక్రియకీ, డీ విటమైన్ తయారీకి సిధ్ధమైపోయే వివిధ శరీరపు మాలిక్యూల్సూ... అలా ఎన్నెన్నో, అదో అద్భుతంలే. నేను వెళ్ళే దారిలో కనిపించిన ఏదో
తెల్లపువ్వునే మల్లె పువ్వని అనుకుని నాలుక్కరుచుకుని, అదే క్షణంలో చంటబ్బాయి సినిమాలో ఆఖరి ఘట్టంలో చిరంజీవి శోభనం గదిలో మల్లె పువ్వులకు బదులు కనకాంబరాలు వాసన చూసే సీన్ గుర్తొచ్చి పగలబడి నవ్వుకుని ముందుకెళుతూ ఉండగా, సూర్యుని వేడికి బొబ్బెక్కిపోయి ఎర్రగా మారిన ఆకాశం కొద్ది దూరంలో ఎరుపు వివర్ణమై వినీలమైపోతున్న ప్రదేశపు రంగుని అంత సహజంగా ఆస్వాదించటాని నా అదృష్టంగా భావిస్తూ, అలా ఎన్నో ఎన్నో ఇంకెన్నో అందాలని ఆస్వాదిస్తూ, నా డొక్కు సైకిలుకి రెహమాన్ ఆవాహన చెందినట్టు అది కిర్రుకిర్రుమని చేసే ఆర్కెస్ట్రాలో సంగీతానికి నా చెవులొగ్గేసి తిరిగి నా రూముకి చేరి ఇంకా పడుకుని ఉన్నా రూమ్మేట్ని చూసి, "తెల్లవార వచ్చే మెల్లగ ఓ సామి మళ్ళా తొంగుండేవు లేరా, మరలా తొంగుండేవు లేరా" అని తిట్టి నిద్రలేపి.. అలా అలా నా దిన చర్య ప్రారంభించాలనుకుంటాను.. కాకపోతే నేను పెట్టిన అలారం మోగటం స్టార్ట్ చేసిన పది నిమిషాలకి మా రూమ్మేట్ లేచి నన్ను లేపి పడుకుండిపోతుంటాడు, ఆ సౌండు గోల పడలేక... ఔను మరి స్వతహాగా నిద్ర లేవగలగటానికి కూడా అదృష్టముండాలనుకుంటా.. లేకుంటే అంతటి రమణీయమైన ప్రకృతి మెళుకువనీ, నా వెచ్చటి వేకువనీ మిస్సైపోతాను కదా.. |
No comments:
Post a Comment